Καλλιτέχνης: Stavento, Κώστας Χατζής
Τραγούδι: Ο Καλύτερός Μου Φίλος
Μουσική: Κώστας Χατζής
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Έτος Κυκλοφορίας: 05.2016
Album: Ακόμα Ονειρεύομαι
Εταιρία: Minos EMI
Στίχοι: Stavento – Ο Καλύτερός Μου Φίλος Feat. Κώστας Χατζής
Όπως και τότε, έτσι και τώρα
Ίδια ρουτίνα σ’ όλη τη χώρα
Σ’ όλο τον κόσμο, σ’ όλη την πλάση
Η μοναξιά δε λέει να χάσει
Όλοι οι ανθρώποι τρέχουν να φτάσουν
Ότι γυαλίζει, τι κι’ άμα χάσουν
Στο δρόμο όνειρα, ήθη κι’ αξίες, περισπωμένες χαμένες κι’ οξείες
Περιστρεφόμαστε, έτσι είναι Κώστα
Όπως τα είπες, όμως τα πόστα
Όπως και τότε, έτσι και τώρα
Ίδιοι τα έχουν, ίδια η μπόρα
Ίδιοι οι ανθρώποι, δε λένε ν’ αλλάξουν
Ακόμα σφάζονται, δε λένε να πάψουν
Ίδιος κι’ εγώ, κι’ η ντροπή ξεχειλίζει
Η μοναξιά πιο έντονα μυρίζει
Είχα που λες κι εγώ έναν φίλο
έναν αλήτη γέρο σκύλο, έναν αλήτη γέρο σκύλο
που μου τον πήρε το “εκατό”.
Έξω πολλά σκυλιά γυρίζουν
κάτι σκυλιά που δε γαβγίζουν, κάτι σκυλιά που δε γαβγίζουν
και περπατούν στα δυο.
Είχα που λες κι εγώ έναν φίλο
που τα “σκυλιά” τον λέγαν σκύλο,
που τα “σκυλιά τον λέγαν σκύλο
γιατί του έλειπε η μιλιά.
Του’ λεγα τα παράπονά μου,
πόσο ματώσαν την καρδιά μου
πόσο ματώσαν την καρδιά μου
τα δίποδα σκυλιά.
Ψεύτικε ντουνιά τι απονιά
κρύβεις και τι πόνο
γύρω μου πολλοί κι’ ένα σκυλί
μ’ αγαπούσε μόνο
Ψεύτικε ντουνιά τι απονιά
κρύβεις και τι πόνο
γύρω μου πολλοί κι’ ένα σκυλί
μ’ αγαπούσε μόνο
Άνθρωποι καλωσυνάτοι
που απ’ αγάπη ξεχειλίζουν
και ευκαιρία δε χάνουν
να το διατυμπανίζουν
με ρούχα που κοστίζουν, λόγια που κοιμίζουν
και χρυσαφικά που το σκοτάδι σκίζουν
μα όταν αργά το βράδυ στα σπίτια τους γυρίζουν
οι κάμερες κλείσουν κι’ η γύμνια τους τους θυμίζει
πόσο κοστίζουν, σαστίζουν
τα πάντα γύρω τους αρχίζουν να τους φοβίζουν
κι’ εσύ ακόμα που τα μάτια σου δεν πάψαν να δακρύζουν
ούτε στιγμή έμοιαζες με στραβοπίνακα σε αρτ γκαλερί και στη ντομ περινιόν τους κάβα
ήσουν απλά ένα μπουκάλι κρασί
πω πω ντροπή, πω πω ντροπή
κοίτα στη ροζ γειτονιά μας περπατάει ένα αδέσποτο σκυλί
άραγε ο κόσμος τι θα πει
αυτός ο κόσμος που’ χει κάνει ήρωες τους προδότες
μπροστάρηδες τις κόττες και συνήθως θα τους βρεις πίσω από πόρτες μεγάλες,
μ’ αλάνθαστες νότες και στη τιβι να σου τάζουν αλλαγή
για ένα κόσμο chantilly τους βολεύει η σιωπή
δε χωράν σ’ ένα κουτί, παραθύρι στη ντροπή,
μα εσύ ακόμα εκεί, να τους δείχνεις τι είναι μπέσα
